Początek podróży

Moja Rozalio, dziecko moje najdroższe, opuściłam cię! Ty wszakże nie czujesz jeszcze mojej nieobecności! Lecz jakże ja twoją odczuwam! Pewnego dnia twe młode serce mnie usłyszy, odpowie mi… Teraz jednak podróżując, będę spisywała tu dla Ciebie wszystko, co będzie mnie zajmować. A kiedy będziesz mogła to przeczytać, zobaczysz być może z niemałym zadowoleniem, że matka twa miała w myślach zawsze i przede wszystkim ciebie – moja jedyna na ziemi nadziejo!

Z Dzikowa aż tutaj jechaliśmy rozległą równiną, której uroku dodawała Wisła. Kiedy tylko straciliśmy tę piękną rzekę z oczu, krajobraz stał się coraz bardziej monotonny. Zaraz po przybyciu do Tarnowa, udaliśmy się do Katedry, tak cennej dla nas ze względu na to, iż znajduje się w niej grobowiec naszego przodka, wielkiego Jana Tarnowskiego. Grobowiec jest cały z marmuru i urzeka pięknem prostoty, lecz nie chcę ci opisywać jego budowy. Stokroć wolę opowiedzieć ci, jakie odczucia we mnie wzbudziło przebywanie przed nim. Na początku – swego rodzaju cześć religijną, która pochłonęła mnie bez reszty. Później, kontemplując tę sylwetkę pełną spokoju, w której wielkość, pobożność i łagodność rysują się wspólnie na tle wielkiej Katedry, serce me doznało głębokiego wzruszenia i nabożności. Padłam na kolana, z oczu popłynęły mi łzy. „Ojcze w niebie – wołała moja dusza – racz mnie usłyszeć! Straciłam ojczyznę i syna, Duszo wielkiego człowieka, pobłogosław moją Rozalię!” Wyszłam stamtąd z ciężkim sercem i przepełniona smutkiem.