Rozalia Czacka (1753-1821) została żoną Jana Jacka Tarnowskiego. Historia jej rodziny pełna dramatów i nieszczęść naznaczyła głęboko jej charakter. Ojciec Rozalii, człowiek łagodny i dobry, uwikłał się w jakieś nieszczęsne sprawy polityczne i został zesłany do Rosji. Żona jego, sama z czwórką małych dzieci, nie przetrzymała tego ciosu, wpadła w obłęd i szybko zmarła.
Gdy pan Czacki wrócił z wygnania po 6 latach, żony już nie zastał. Rozalia była najstarsza, więc poddając się łagodnie woli ojca, i chcąc również w jakiś sposób zapewnić opiekę młodszym braciom wyszła szybko za mąż, za wskazanego jej kandydata i odtąd już całe swe życie rozumiała, jako posługę innym. Wniosła do rodziny znaczne posiadłości i zwiększyła finansową zamożność Tarnowskich, którzy w tym czasie przeżywali wielce trudny okres pod tym względem. Z jej funduszy spłacono długi i w zasadzie uratowano majątek. Jej mąż był tego bardzo świadomy i wdzięczny żonie tak wielce, że własność kluczu dzikowskiego kazał przepisać oficjalnie na Rozalię. Nauczona od najmłodszych lat odpowiedzialności za innych i gospodarności, lubiła zajmować się ogrodem hodując rzadkie rośliny. Łagodna i dobra zarazem, łączyła w sobie te cechy doskonale. Miała trójkę dzieci. We wspomnieniach potomni mówią, że potrafiła okazać zawsze serdeczną matczyną miłość i jednocześnie trzymać swawolnych chłopców twardą ręką.
„Zatem respekt przed jejmością był wielki. W późniejszych latach, gdy mąż był chory i słaby, ona wzięła na siebie cały zarząd majątku, ale tak, żeby on się nie spostrzegł. Raz sprzedała pszenicę bardzo dobrze, ale bez jego wiedzy. W tej radości wygadała się z tą sprzedażą przy obiedzie. Mąż się zdziwił, ona zlękła, a moja babka (Waleria Tarnowska), kiedy to w swej starości opowiadała jeszcze się śmiała z zakłopotanej miny i wykrętów teściowej”.
Fragmenty opracowane na podstawie Domowej Kroniki Dzikowskiej, prof. Stanisława Tarnowskiego
